صفحه 298

مسئله 1948- حجاب از ضروریات دین اسلام است که در قرآن کریم و روایات اهل‌بیت«سلام‌الله‌علیهم»، بر آن تأکید شده است.

مسئله 1949- ظاهر کردن آنچه از نظر عرف، برای زن زینت و آرایش محسوب می‌شود، در برابر نامحرم جایز نیست.

مسئله 1950- زن بايد بدن، زینت، آرایش و موى خود را از مرد نامحرم و پسر مميّز که خوب و بد را تشخیص می‌دهد، بپوشاند.

مسئله 1951- استفاده از گلاه‌گیس‌های معمول و اکتفا به آن برای پوشاندن موی سر و اطراف آن، برای زنان جایز نیست.

مسئله 1952- پوشاندن صورت و دست‌ها تا مچ در زنان و دختران، اگر جالب باشد يا به قصد لذّت باشد يا مفسده‏اى داشته باشد يا بترسد كه به حرام بيفتد يا ديگران به حرام بيفتند، واجب است، و بدون اينها پوشاندن آنها مستحب مؤكّد است و علامت عفّت و بسیار خوب است.

مسئله 1953- پوشیدن لباس نازک و لباسی که در صورت تابش نور بدن زن را نمایان می‌کند، در جایی که نامحرم باشد، حرام است و نیز لباسی که رنگین و چشمگیر باشد.

مسئله 1954- پوشيدن لباس طلاباف و ابريشم خالص براى ‏مردها حرام است، ولی برای زن‌ها اشکال ندارد؛ البته چيزهايى از ابريشم خالص و طلا كه صدق لباس و زينت نمى‏كند و نیز لباس‌هاى طلاباف و ابريشم كه ساتر عورت نيستند، نظير جوراب كوتاه و دستمال، براى مرد اشكال ندارد.

مسئله 1955- مردها بايد بدن خود را به غير از جاهايى كه معمولًا نمى‏پوشانند نظير صورت و سر و گردن، از نامحرم بپوشانند.

مسئله 1956- اگر لباس زن يا مرد شهوت انگيز يا مفسده انگيز باشد و يا جلب نظر كند، پوشيدن آن در مقابل نامحرم حرام است، مانتو باشد يا چادر، جوراب باشد يا شلوار، تنگ باشد يا گشاد.

مسئله 1957- پوشیدن لباس زنانه نظير پيراهن و دامن زنانه كه مختص به زن‌هاست، براى مردها حرام است، و پوشیدن لباس مردانه نظير كت و شلوار مردانه كه اختصاص به مردها دارد، براى زن‌ها حرام است.

صفحه 299

مسئله 1958- لباس زنانه براى مرد و لباس مردانه براى زن، وقتى حرام است كه زن بخواهد شبيه مرد يا مرد شبيه زن شود، ولى اگر تشبّه نباشد، نظير اين كه زن براى رفع سرما كت و شلوار مرد را بپوشد و يا مرد براى ستر عورت پيراهن زن را بپوشد اشكال ندارد.

مسئله 1959- اصلاح زنانه به گونه‏اى كه مختص به زن‌هاست، براى مردها حرام است و اصلاح مردانه به گونه‏اى كه اختصاص به مردها دارد، براى زن‌ها حرام مى‏باشد.

مسئله 1960- چادر يك حجاب مذهبى و ملّى است و اگر زن‌ها آن را از دست بدهند و يا- العياذ باللَّه- در جامعه به صورت ضدّ ارزش درآيد، خسارت فراوانى دارد، و زن ايرانى كه هميشه حتّى قبل از اسلام شهرت به عفت داشته، نبايد اين حجاب مذهبى و ملى را از دست بدهد، و بايد زن‌هاى باعفّت و مردهاى با غيرت بدانند كه از دست دادن آن مقدّمه براى بدحجابى و بى‏حجابى است، و اگر چنين شد-- العياذ باللَّه- گناه آن دامن‌گير كسى مى‏شود كه آن مقدّمه را فراهم نموده است، علاوه بر اينها از مسائل قبل معلوم شد كه در بسيارى از موارد زن بايد صورت و دست‌هاى خود را از نامحرم بپوشاند و پوشانيدن صورت احتياج به چادر دارد.

مسئله 1961- پوشيدن آنچه مختصّ به كفّار است، نظير كراوات و پاپیون و پوشيدن لباس‌هايى كه مختص به اهل معصيت است نظير لباس‌هاى تنگ و محرّك براى مرد و زن، حرام است و اگر بدون توبه از دنيا برود، پروردگار عالم او را با كفّار و اهل معصيت محشور مى‏كند.

مسئله 1962- اگر لباس انگشت نما باشد و شخصيت كسى را كه آن را پوشيده است مسئله‏دار كند- كه به آن لباس شهرت مى‏گويند- پوشيدن آن لباس چه براى مرد و چه براى زن، حرام است؛ نظير پوشيدن لباس‌هاى رنگارنگ و نظير لباس سرخ براى مرد و پوشيدن چادر سرخ براى زن، و نظير بيرون آمدن از خانه با يك لنگه كفش و مانند اينها.